Twoje zdjęcia okiem ekspertów – luty 2018

Łukasz Kacperczyk:

Solidna rodzinna pamiątka – w sam raz do postawienia na kominku w ramce czy wklejenia do albumu. Nic więcej. I w sumie bardzo dobrze, bo myślę, że o nic więcej tu nie chodziło, więc teoretycznie zadanie wykonane. Z tego powodu zniósłbym nawet pozowanie modeli, choć zdecydowanie wolę fotografie dzieci nieuśmiechających się do obiektywu. Plusami są dla mnie brak artystycznych pretensji (im wyższy koń, tym boleśniejszy upadek), spójność wizualna i tematyczna. Niestety te dwa ostatnie aspekty są również wadą. Niby wszystko w porządku – pastelowe kolory, idealnie rozmyte tło, uśmiechnięte dzieci… Ale zaraz – to rozmycie! Moje oczy krwawią. Tło jest tak nienaturalne, że dziewczynki wyglądają jak sfotografowane w studio na tle nie najlepszych dekoracji, a nie w plenerze.

Drugi plan działa tu odwrotnie, niż powinien, tzn. nie kieruje uwagi widza na wesołe modelki, ale wręcz przeciwnie – przyciąga wzrok i wszystko psuje. Nawet gdyby rozmycie tła było wyłącznie rezultatem wykorzystania cech optyki zamontowanej w aparacie (choć początkowo miałem obawy, że to efekt działania aplikacji w telefonie…), byłoby to zdecydowanie przesadzone, bo jednak – fotografując człowieka w konkretnych okolicznościach przyrody, warto byłoby nie pozbywać się jej śladów. Ale, ale – sprawdziłem EXIF i nie ma mowy o fotkach z telefonu. No i właśnie, skoro to zdjęcia zrobione lustrzanką, z rozmysłem i przemyślanym doborem obiektywu, do tego przy dużych otworach przysłony, które gwarantują rozmycie drugiego planu, to po co je jeszcze podkręcać w komputerze?

Apeluję o wstrzemięźliwość w Photoshopie i od czasu do czasu usunięcie się na drugi plan, by uchwycić dzieci w trakcie zabawy. Nawet w albumie rodzinnym mieszanka zdjęć pozowanych i podchwyconych będzie wyglądała znacznie lepiej niż kolekcja uśmiechów prosto do obiektywu i uniesionych kciuków.

Łukasz Kacperczyk:

Autorka pisze, że wszystko miała przemyślane, że sesja szybka i łatwa, bo wszystko miała w głowie. No i pięknie, ale na zdjęciach zupełnie tego nie widać. Technicznie prace są oczywiście w porządku – widać, że z warsztatem nie ma żadnych problemów. Dlatego też czepiam się innych rzeczy (zawsze coś się znajdzie, bez obaw). Nadesłany zestaw sprawia wrażenie nie tyle spójnej, zaplanowanej z wyprzedzeniem serii, ile raczej szukania właściwego ujęcia. Mimo że nie jest zbyt obfity (na szczęście, to nie zarzut!), to wydaje się szerokim wyborem przekazanym komuś do ostatecznej edycji. Fajnie, że na jednym zdjęciu widać twarz modelki – początkowo już się krzywiłem na te odwrócone głowy, ale wolałbym, żeby ten pomysł rozegrano konsekwentnie i do końca, a teraz tak nie jest, bo na ostatniej fotografii też widać twarz, przez co zdjęcie numer pięć traci cechy kontrapunktu. Zresztą ten kadr jest chyba najlepszy – najbardziej do mnie przemawia i do tego idealnie pasuje do opisu nadesłanego przez autorkę. Ma w sobie pewną lekkość i szczerość; wydaje się pozbawiony artystowskiej pretensji towarzyszącej pozostałym nadesłanym pracom.

Zalecam większą bezwzględność w trakcie edycji i poświęcenie dłuższej chwili na zastanowienie się nad każdym z kadrów. Warto byłoby zadać sobie pytania: Czy nie dałoby się czegoś ulepszyć? Czy dane zdjęcie rzeczywiście wnosi coś do serii poza zwiększeniem jej objętości? Czy ta konkretna fotografia jest niezbędna, czy jedynie zajmuje właściwe miejsce w sekwencji?

Łukasz Kacperczyk:

Cieszy mnie pozytywne podejście autorki do krytyki i zapowiedź nieobrażania się w razie nieprzychylnych opinii. W końcu po to jest ten cykl. Tak trzymać. Zakładam, że nie należy traktować nadesłanych fotografii jako spójnej serii, ale mimo wszystko z jakiegoś powodu autorka wybrała je do zgłoszenia, a każde portfolio (nawet będące zbiorem pojedynczych prac) powinno mieć swoją dramaturgię. Będę więc delikatny i przyczepię się tylko do tych dwóch czarno-białych ujęć wciśniętych między pastelowe toskańskie widoczki. Ach, te decyzje, decyzje, decyzje…

A teraz już kilka słów o pojedynczych kadrach. Zacznę od dwóch, które podobają mi się najmniej – numer dwa i numer cztery. Dwójka – nie ta pora dnia, czego skutkiem są nieciekawe kolory (była chyba kiedyś taka tapeta w Windowsach…), za mało chmur na niebie i brak obiektu, który stanowiłby główny motyw. Zdjęcie nadawałoby się do artykułu, w którym tekst zostałby nałożony na te połacie martwej przestrzeni. Po dłuższej chwili dostrzegam w nim sugestię dioramy, ale zbyt delikatną, by uratować ten kadr. Fotografia numer cztery przedstawia słynną toskańską kapliczkę. Tutaj niestety mamy albo kiepski punkt widzenia, albo kiepskie kadrowanie. Gdyby wybrać dłuższą ogniskową i bardziej skupić się na kapliczce, umiejscawiając ją blisko dołu kadru, może dałoby się coś ugrać. Jednak nawet wtedy przydałoby się ciekawsze niebo… Ewentualnie można by skadrować zdjęcie w poziomie jako panoramę, ujmując kapliczkę w lewej części obrazu, a w prawej tworząc efektowny zawijas z drogi. Trzeba by to było jednak zrobić na miejscu, bo w tej chwili brakuje kawałka sceny, który znajdował się poza prawą krawędzią kadru. Teraz jest to niestety tylko notatka z lokacją do powtórnych odwiedzin. Można takie zdjęcie oczywiście zrobić, ale nie warto się nim chwalić.

Trzecie zdjęcie już mi się podoba, ale wydaje mi się nieco przekręcone w prawo (delikatnie, ale na tyle, żeby coś mi w nim nie pasowało). Ociepliłbym też nieco tonację kolorystyczną fotografii, żeby nadać jej trochę więcej wyrazu. Na pierwszym czarno-białym ujęciu (zdjęcie piąte w kolejności) przyczepiłbym się troszkę tylko do dwóch rzeczy. Pozbyłbym się wieży, której sylwetka jest widoczna w prawym górnym rogu (wtedy kompozycja jeszcze bardziej skoncentruje się na głównym obiekcie). Zawsze zachęcam do przyglądania się samym brzegom kadru – jeśli nie na etapie komponowania zdjęcia, to podczas późniejszej obróbki (zwrócenie na to uwagi zdecydowanie pomogłoby pierwszemu zdjęciu – tam z kolei problem pojawia się w lewym dolnym rogu). Drugi zarzut do zdjęcia numer pięć (uwaga, uwaga – nie przeczytacie tu tego często) to jednocześnie zachęta do delikatnego podkręcenia fotografii w komputerze. Oczywiście nie chodzi o nic drastycznego. Zdjęcie szóste ma potencjał, ale trzeba by trochę uciąć (na dole) i – niestety – trochę dodać (na górze), co jest możliwe tylko na miejscu w trakcie fotografowania… Ósemka (druga czarno-biała propozycja) to całkiem fajne tło dla ujęcia, które nie powstało – brakuje np. człowieka albo jakiegokolwiek innego głównego tematu kompozycji. Gdzie zgubiłem zdjęcie numer siedem? Nigdzie, specjalnie zostawiłem je na koniec, bo tutaj nie mam się do czego przyczepić. Delikatne, nastrojowe. Super.