Jak zrobiłem to zdjęcie – Maciej Koniuszy, czyli krajobraz na przekór przeciwnościom

Ksawery

Drugie z prezentowanych zdjęć zrobiłem na Mierzei Helskiej podczas drugiej doby trwania orkanu Ksawery w grudniu 2013 roku. Poprzedniego dnia stałem nad brzegiem morza w chwili głównego uderzenia sztormu i z trudem udało mi się utrzymać równowagę. O zrobieniu nieporuszonego, poprawnie naświetlonego zdjęcia nie było mowy (uparłem się bowiem fotografować z długim czasem otwarcia migawki). Z plaży wróciłem zapiaszczony, przemoczony i całkowicie oblepiony śniegiem, ale z mocnym postanowieniem powtórzenia pleneru.

Udało mi się to dopiero dzień później, jednak początkowe warunki, które zastałem na plaży za dnia, nie satysfakcjonowały mnie zupełnie. Mimo rozszalałego morza niebo było zasnute grubą warstwą chmur, co w połączeniu z wysoką wilgotnością dawało rozproszone, płaskie światło, a przez to mdłe, wyblakłe, nieatrakcyjne kolory. Po powrocie do domu nie mogłem znaleźć sobie miejsca, więc gdy tylko wypatrzyłem fragment czystego nieba, kolejny raz ruszyłem nad morze. Prezentowane zdjęcie zrobiłem około godziny 23, kuląc się z powodu wiatru na szczycie podmytej przez fale wydmy.

Na fotografii widać rurę refulacyjną, służącą do uzupełniania piasku wywiewanego z plaży (czynność tę trzeba było ponowić po Ksawerym). Siła sztormu powyginała rurę niczym słomkę, pomimo iż jej pojedyncze fragmenty ważą ponad tonę. Długi czas ekspozycji oraz światła pobliskiego portu rybackiego we Władysławowie okazały się wystarczające do poprawnego naświetlenia zdjęć (w tym wypadku dwie ekspozycje połączone w vertoramę – ISO 2500, 15 s, f/4). Z każdą chwilą wiatr słabł, ale i tak następnego dnia musiałem udać się do okulisty, żeby usunął kilka ziarenek piasku, które wbiły mi się w gałki oczne.

Mimo usilnych prób ani mnie, ani moim towarzyszom nie udało się znaleźć na miejscu nikogo, kto oprowadziłby nas po klasztorze. Przez nikogo zatem nie niepokojeni udaliśmy się na zwiedzanie całego kompleksu, by w końcu dotrzeć do jego najstarszej, najbardziej tajemniczej części – podziemi. Ponieważ nikt nie miał pojęcia, że nasza grupa postanowiła tam wejść, światła pozostały wyłączone. Błąkaliśmy się więc w całkowitych ciemnościach, co potęgowało tylko atmosferę tajemniczości. Niemal na początku części podziemi dostępnej dla zwiedzających weszliśmy do sali ze świetlikiem widocznym na zdjęciu. Światło, które do środka przez świetlik, padało na stojący naprzeciwko postument i rozpraszało się w mroku pomieszczenia. Brakowało mi do szczęścia jedynie dwóch zapalonych gromnic po bokach sali – i statywu. Na moje szczęście w ścianie naprzeciwko świetlika była niewielka, wąska kamienna wnęka, w którą jakoś udało mi się wcisnąć i – opierając aparat o kamienie – utrzymać na tyle długo, by zrobić nieporuszone zdjęcie (ISO 6400, ¹⁄₅₀ s, f/4).

Poza faktem, że za każdym razem musiałem liczyć na łut szczęścia, wszystkie powyższe fotografie łączy dodatkowo wytrwałość. Mimo niesprzyjających okoliczności – pogodowych, oświetleniowych, sprzętowych – byłem gotów przejechać wiele kilometrów i stać w burzy piaskowej wyłącznie po to, żeby nie wrócić do domu z pustymi rękami, tylko zrobić dobre zdjęcie. I właśnie takiej wytrwałości wam życzę!