Fajerwerki

Do fotografowania fajerwerków niezbędny jest statyw (oczywiście poza jeszcze bardziej niezbędnym aparatem). Ponieważ będziemy robili zdjęcia przy długich czasach ekspozycji (o tym za chwilę), potrzebne jest stabilne podparcie dla kamery. Najlepszy będzie solidny statyw, którego nie ruszy nawet przejeżdżający pociąg, ale w przypadku aparatów kompaktowych ostatecznie można się zdecydować na mały statyw stołowy. Jednak pamiętajmy, że taki statyw zapewni tylko nieruchomość aparatu – nie przyda się do ustawienia najlepszej wysokości fotografowania itp.

Aby zapewnić użytkownikowi jak największą swobodę podczas fotografowania sztucznych ogni, aparat powinien spełniać pewne warunki. Przede wszystkim powinien pozwalać na ustawienie dowolnie długiego czasu otwarcia migawki (oznaczenie B, czyli bulb) i zdalne wyzwalanie migawki (za pomocą wężyka lub pilota). Takie wymagania eliminują z gry większość użytkowników cyfrówek kompaktowych, ale na szczęście można je obejść.

Ustawienia aparatu

W lustrzankach cyfrowych wybieramy tryb manualny lub tryb B – chodzi o to, żebyśmy mogli samodzielnie ustawić przysłonę i czas otwarcia migawki. W trybie manualnym użytkownik może wybrać czas nie dłuższy niż 30 sekund, czas B natomiast oznacza, że migawka jest otwierana przy pierwszym naciśnięciu spustu i zamykana dopiero po ponownym naciśnięciu spustu, bez ograniczeń czasowych (wartości podane dla Nikona D60). Podczas fotografowania fajerwerków rzadko będziemy potrzebowali czasów dłuższych niż 30 s (zazwyczaj wystarczy zakres 2-10 s), ale czas B ma taką przewagę, że fotografujący ma pełną kontrolę nad momentem zakończenia ekspozycji. Wybieramy przysłonę f/8 lub f/11 i jesteśmy gotowi.

Posiadacze kompaktowych aparatów cyfrowych muszą przyjąć inną taktykę, ponieważ niezwykle rzadko mają do dyspozycji czas B. Częściej natomiast mają manualny tryb ekspozycji, który umożliwia fotografującemu wybranie zarówno czasu migawki, jak i przysłony, daje też dostęp do najdłuższych czasów otwarcia migawki. Dla przykładu: w jednym z najwyższych modeli ze stajni Nikona, oznaczonym symbolem Coolpix P5100, najdłuższy czas wynosi 8 s, co w zupełności wystarczy do większości zdjęć sztucznych ogni.

Niezależnie od posiadanego sprzętu wyłączamy wbudowaną lampę błyskową i system autofocusa, a następnie ustawiamy ostrość na nieskończoność (wybierając opcję z menu aparatu lub przekręcając pierścień ostrości na obiektywie maksymalnie w prawo). Ostatnie przeszkody, z którymi musimy się uporać, to automatycznie wyzwalany błysk lampy i obiektyw gorączkowo próbujący ustawić ostrość w ciemnościach. Użytkownicy kompaktów bez trybu manualnego najlepiej wyjdą na ustawieniu programu tematycznego Sztuczne ognie. Zadba on o najważniejsze parametry zdjęciowe (długi czas ekspozycji i ostrość na nieskończoność), ale nie zwolni fotografa z myślenia – nie zapominajmy o statywie lub innym solidnym podparciu kamery! Jeśli nasz aparat nie ma takiego programu, wybieramy tryb Krajobraz nocny lub (gdy i jego brakuje) Krajobraz. Mimo że fotografujemy po ciemku, co przecież oznacza małą ilość światła, decydujemy się na najniższą dostępną czułość (w kompaktach zazwyczaj ISO 64, w lustrzankach cyfrowych – ISO 100 lub 200). Zależy nam na jak najwyższej jakości zdjęć, a im wyższa czułość, tym więcej szumów (cyfrowego ziarna, czyli kolorowej kaszki widocznej na fotografii). Ponieważ pracujemy na statywie, nie musimy się obawiać niezbędnych (i pożądanych) w takiej sytuacji długich czasów otwarcia migawki, gdyż nie grozi nam poruszenie. W aparatach, które na to pozwalają, wybieramy najwyższą dostępną jakość (zazwyczaj określaną jako Fine), żeby zminimalizować niekorzystny wpływ na zdjęcie dużej kompresji JPEG. Balans bieli ustawiamy na Światło dzienne.

Najlepsze rezultaty osiągniemy, jeśli przyjdziemy na miejsce pokazu wcześnie, by wybrać najlepszy punkt widzenia. Warto zapytać kogoś z ekipy technicznej, w którą część nieba będą skierowane fajerwerki. Oczywiście nie zawsze nadarzy się taka możliwość i nie zawsze mamy ochotę aż tak się angażować w przygotowanie do fotografowania (choćby dlatego, że akurat jesteśmy na urlopie, na którym uskuteczniamy błogie lenistwo). Zawsze jednak warto pamiętać o kilku sprawach, które pomogą w uzyskaniu ciekawych efektów.

Najlepszy punkt widzenia znajduje się w pewnym oddaleniu od miejsca pokazu, dzięki czemu obserwujemy fajerwerki z boku i nie musimy zadzierać głowy (i aparatu) do góry. Przy większej odległości stosujemy długie ogniskowe, a jeśli fotografujemy z bliska – szerokie (choć oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy wybrali ujęcie pokazujące wybuchy w dużym zbliżeniu lub rozbłyskujące nad szeroką panoramą miasta o zmierzchu). Sprawdzają się zarówno kompozycje z samych fajerwerków na tle nieba, jak i takie, które ukazują kontekst sytuacji. W tym drugim wypadku pamiętajmy, żeby tak wybrać parametry ekspozycji, by tło zostało dobrze naświetlone (zachowując, oczywiście, długi czas ekspozycji). Nie ograniczajmy się do jednej pozycji aparatu – róbmy zdjęcia zarówno w poziomie, jak i w pionie. Świetne rezultaty uzyskamy fotografując nad rzeką, jeziorem lub stawem, ponieważ wybuchy sztucznych ogni dublują się dzięki odbiciom w tafli wody.

Fotografowanie sztucznych ogni to jeden z najłatwiejszych sposobów na uzyskanie niezwykle efektownych zdjęć. Wystarczy, że będziemy pamiętać o kilku zasadach, a nie zawiedziemy się. Jednak nie zapominajmy, że fajerwerki to przede wszystkim znakomita zabawa. Nie warto ich oglądać dopiero w domu na zdjęciach.