TAY Kay Chin

TAY Kay Chin (lub też, dla większości jego amerykańskich przyjaciół, Kay Chin TAY) jest singapurskim fotografem, który porusza się głównie po gatunkach z dziedzin dokumentu i fotoreportażu.

Przez ponad dziesięć lat pracował dla amerykańskich i singapurskich gazet – zaczynał jako fotograf, a doszedł do stanowiska edytora prezentacji.

W 2001 roku odszedł z pełnoetatowej pracy w gazecie i od tego czasu tworzy ważne niezależne projekty osadzone w jego silnej wierze w moc obrazu i opowiadania historii.

Finding Naoko

Uczyłem się na fotografa prasowego (którego głównym zadaniem jest mówienie prawdy), natomiast moja praca w ostatnich latach jest tego absolutnym przeciwieństwem.

Mój prywatny projekt Finding Naoko to przede wszystkim tworzenie filmu, ale też osobiste wyzwanie, w ramach którego staram się zmierzyć z tym, co od zawsze mnie frapuje: fotografia nie może kłamać, ale fotograf – tak. Czy to jest pytanie, czy stwierdzenie? Nie zawsze mam co do tego pewność.

Ileś lat temu zrozumiałem, że zdjęcia, które tworzę w jednym celu, mogą zyskiwać całkiem inne znaczenia, różne od mojego początkowego zamiaru. Cóż to było dla mnie za odkrycie – dotychczas wszak wierzyłem, że fotografia jest tożsama z prawdą.

Przyznaję, że to nowe myślenie było dla mnie bardzo wyzwalające, choć przecież jest ono nowe głównie dla mnie, a nie dla innych.

Film Finding Naoko próbuję skończyć już prawie dwadzieścia lat. Ma on swój specyficzny proces braku procesu. Jego piękno polega na tym, że bez ustanku zmieniam zdanie. Szukając zdjęć, którymi wypełnię brakujące miejsca, zmieniam też sekwencję całości, tylko po to, by zaraz potem pomyśleć: nie, nie o taką narrację mi chodziło.

Fakt, że Finding Naoko powstaje z wielu małych elementów, miał ważny powód: pozwala mi to na ciągłe przeobrażanie. Może zresztą z tego właśnie powodu Finding Naoko już na zawsze pozostanie „najwspanialszym filmem, który nigdy nie powstał”.

Muszę tutaj też przypomnieć sam sobie i innym, że gdy fotografia przestaje dawać radość, to być może czas poszukać sobie innego zajęcia.

Zatem, sam dla siebie, muszę dbać, by fotografia nie przestała mnie cieszyć.