Sandro Giordano Remmidemi

Urodził się w Rzymie w roku 1972. Od roku 2013 poświęca się całkowicie swojemu projektowi fotograficznemu „IN EXTREMIS (bodies with no regret)”.

Moje zdjęcia to „opowiadania” o walącym się świecie. Wszystkie te obrazki przedstawiają wycieńczone postacie, z których każda – w nagłym zaćmieniu ciała i umysłu – ulega katastrofie, nawet nie próbując się ratować. Nie dałyby rady tego zrobić, tak bardzo są zmęczone codziennością, w której dbałość o pozory jest ważniejsza niż egzystencja. Żyjemy w zniekształconym świecie chirurgii plastycznej, która propaguje stereotypowe obrazy wzmacniające narzucony model marketingowy. Wierzę, że doskonałość polega na niedoskonałości. Tkwi ona w silnych kontrastach, w kruchości i w człowieczeństwie, które sprawia, że każdy z nas jest inny niż wszyscy. Nie pokazuję twarzy moich bohaterów – chcę bowiem, by przemówiło ich CIAŁO. Upadek jest punktem, za którym nie ma już powrotu. Jest takie powiedzenie: musisz odbić się od dna, żeby zacząć na nowo. UPADEK moich bohaterów to właśnie ODBICIE SIĘ OD DNA, ponieważ doszli do GRANICY, poza którą FAŁSZYWE JA nie może już dłużej funkcjonować. Każda z postaci trzyma w dłoni jakiś przedmiot, który ocaliła – to symbol fałszu, w którym żyła dotychczas.

Co twoim zdaniem jest najważniejsze w fotografowaniu?
Myślę, że to kwestia bardzo subiektywna i zależy od tego, jakie zdjęcie chcesz zrobić. W moim przypadku najtrudniejszym zagadnieniem jest światło. Często fotografuję w świetle słonecznym lub gdy jest pochmurno – warunki więc zmieniają się dynamicznie. Używam aparatu cyfrowego i stale muszę kontrolować przysłonę, ISO, czas migawki. Bywa to bardzo stresujące, gdy model musi zastygnąć w niewygodnej pozycji. Staram się fotografować jak najszybciej, a muszę tracić czas na ustawianie parametrów technicznych.