Richard Sandler

Zdjęcia te powstały w Nowym Jorku (z wyjątkiem jednego zrobionego w San Francisco) 20–40 lat temu i obrazują swój skomplikowany status zawieszenia w czasie: zbyt młode, by mogły być zapisem historycznym odległej przeszłości, zbyt stare, by przypominać współczesną kulturę.

Są zatem obrazami z „nieodległej przeszłości” i opowiadają o czasie tuż przed masowym rozprzestrzenieniem się komputerów, telefonów komórkowych, fotografii cyfrowej i internetu. Nowy Jork był wtedy miastem śmietnikiem i nie dało się tego upadku odfiltrować na zdjęciach. Nie było też oczywiście mowy o ucieczce w wirtualną rzeczywistość.

Człowiek był wtedy, chcąc nie chcąc, „na ulicy” i „w miejscach publicznych”, zanurzony w uciechach i lękach ludzkiego morza.

Zużywałem 4–5 rolek filmu dziennie. Jedno oko wypatrywało lirycznych zestawień, drugie chciało rejestrować czystą historię miasta. Staram się tworzyć zdjęcia, które zadają więcej pytań, niż udzielają odpowiedzi. Siebie samego postrzegam jako lekarza, który mierzy puls społeczeństwu.