Paweł Uchorczak

„Moja przygoda z fotografią zaczęła się w 2007 roku. Jak byłem mały, często jeździłem z rodzicami na wycieczki rowerowe poza miasto, zawsze interesował mnie otaczający nas świat. Od 2004 roku zacząłem wędkować i dzięki temu bardzo dużo czasu spędzałem na łonie natury. Dziadek w 2007 roku kupił mi pierwszy aparat – był to zwykły kompakt, ale już od tego momentu mogłem uwieczniać wszystko, co mnie interesowało. Podczas wcześniejszych wycieczek rowerowych po okolicach Opola zapamiętałem wiele ciekawych miejsc, które później mogłem wykorzystać jako tematy i scenerie moich zdjęć. W 2008 roku otrzymałem pierwszą lustrzankę i wtedy się zaczęło; Jeździłem na wschody słońca na polany pod Opolem; tamte tereny – pozornie banalne i nieciekawe – były dla mnie czymś wyjątkowym, wręcz magicznym. Pierwsze fotografie, z których byłem bardzo zadowolony, wykonałem właśnie tam. Natomiast rok 2012 to dla mnie początek kolejnej zajawki: zacząłem interesować się fotografią górską i to uzależnienie trwa do dziś. Pierwsze wschody w górach, kilkudniowe wyprawy… pokochałem to. Bycie blisko natury, czasem sam na sam ze sobą, pozwala człowiekowi zapomnieć o wszystkich problemach, wrzucić na luz.

Motto, którym się kieruję: chwile są ulotne, a chcę je zatrzymać na dłużej i dlatego fotografuję.
Jest wiele elementów, o których trzeba pamiętać – kompozycja, ekspozycja itp. Dla mnie ważne jest, by zdjęcie podobało się mnie, muszę poczuć je sercem. A jeśli spodoba się jeszcze innym, to jestem bardzo zadowolony. Do wielu własnych zdjęć mam sentyment, bo powstały w ważnych momentach. Fotografia to nie są wyścigi –  co z tego, że zdjęcie będzie idealne techniczne, jeśli nie będzie miało duszy? Chodzi o to, by się tym cieszyć i czerpać z tego radość, bo jeśli tego zabraknie, zostanie nam żmudna praca, jakbyśmy byli rzemieślnikami”.