Paweł Totoro Adamiec

Fotograf, charakteryzator, projektant, wykładowca uniwersytecki. Przygodę z fotografiką kreatywną rozpoczął w 2009 roku. Na potrzeby sesji zdjęciowych wykonuje kostiumy, makijaże, fryzury i scenografie. W swoich pracach ukazuje mocno teatralną i zniekształconą rzeczywistość wraz z wprowadzonymi w nią osobliwymi postaciami. Tworząc kreacje i makijaże, często sięga po nietypowe materiały i techniki. Inspiracje odnajduje w przyrodzie, baśniach, muzyce oraz w świecie mody, stawiając na innowacyjność przedstawionych historii oraz na możliwość dowolnej ich interpretacji.

 Oto co odpowiedział na pytanie: Jak dobrze fotografować?

„Nie zatrzymujmy się w kanonach książkowych, poszukujmy takiej drogi, która będzie nas wyrażać w 100%. Otwierajmy się na inne dziedziny artyzmu, różne definicje piękna czy sposoby tworzenia. Wszystko tak w sztuce polega na pogłębianiu naszej wrażliwości i wiedzy, nie zawsze musi być to twórczość radosna i lekka.

Warto znaleźć sobie mistrzów, z których myśleniem i widzeniem świata możemy się utożsamiać. Niech będą to ludzie, którzy zmienili świat, stworzyli kanony, opracowali zasady. Nie szukajmy inspiracji, tam gdzie jest niska jakość przedstawianej estetyki (portale modelingowe, fotografia komercyjna itd.). Fotografia to przede wszystkim treść - tworząc zdjęcie, musimy myśleć o historii jaka się wiąże z danym tematem, o emocjach jakie towarzyszą danej scence.

Pamiętajmy, że to, co nazywamy wyrazem artystycznym obnaża nas samych przed gronem odbiorców. Swoimi pracami zmieniamy stosunek ludzi względem naszej osoby, więc dbajmy o to, żeby zawsze trzymały one odpowiedni poziom. Podstawą pracy jest dobry koncept wynikający z odpowiedniej inspiracji. Wszystko inne to sprawy poboczne. Właściwy pomysł może powstać zarówno, jako wynik tygodniowych przemyśleń, jak i owoc spontanicznej, chwilowej pracy. Nie ma na to zasady. Ważne jest, aby efekt końcowy był gustowny, nowatorski, wiarygodny i wpisujący się w pamięć odbiorców. A jak do tego dojdziemy i czego użyjemy w procesie twórczym, nie ma większego znaczenia, jeżeli na koniec praca sie broni, a my jesteśmy z niej dumni.

Wykształcenie kierunkowe jest wskazane, ale nie zawsze konieczne. Ważne jest jak czujemy i czy umiemy to odpowiednio przekazać, a tego szkoły wszystkich nie nauczą. Wykształcenie porządkuje wiedzę, ale dużo zależy od nas samych i naszego podejścia, angażu oraz zasobów. Sam nie jestem zawodowym fotografem ani charakteryzatorem, a sam uczę teraz ludzi, którzy takie kursy pokończyli. Często przychodzą/piszą do mnie po zajęciach i mówią, że mam zupełnie inne podejście do wielu spraw, jakich uczono ich w szkołach i że w jakiś sposób to pozwala otwierać się dalej. Wynika to z interdyscyplinarności, którą wykształciła we mnie architektura krajobrazu - łącząca widzę techniczną, humanistyczną, przyrodniczą i artystyczna, stąd u mnie tak odmiennie rozumienie fotografii i charakteryzacji.”