Ola Kostrubiec

Nasza kolejna fotografka trafiła na łamy Szerokiego Kadru, zapraszając nas na swoją wystawę, którą można oglądać do 5 grudnia w zamojskim ratuszu.
Wystawa prezentuje prace z projektu pt. Oneiro, powstałego w związku z obroną dyplomu w Lubelskiej Szkole Fotografii w 2014 roku. Projekt został rozbudowany o kilka prac i ciągle się rozwija.

„Za pomocą aparatu mogę wykreować obrazy z mojego świata snów, a więc – z mojej rzeczywistości. Nie zawsze prostej, choć niekiedy na pierwszy rzut oka infantylnej, gonitwy myśli. W nieustannej drodze w poszukiwaniu prawdziwej siebie w przesyconym normami społecznymi i oczekiwaniami świecie. Już nie chowam się w świat snu, wywołuję go na zewnątrz (egzorcyzmy duszy), chociaż mówi się, że sny są wstydliwe i nie lubią być obserwowane.

Sztukę, podobnie jak surrealiści, traktuję jako rodzaj metody poznania obrazów duszy. Ukryte myśli zamieniam w obrazy. Fotografia i rozwój osobisty stały się dla mnie nierozłączne. Ciągle uczę się łączyć je ze sobą. Moja fotografia to obraz inspirowany z wielowymiarowego wnętrza, które posiada każdy i każde jest wyjątkowe. Niejednokrotnie, nie zdając sobie z tego do końca sprawy, realizowałam kolejną, konkretną koncepcję. Później okazywało się, że wszystko miało swój sens i porządek, dzięki któremu moja praca przynosiła mi zrozumienie, a co za tym idzie – oczyszczenie.

Morris Graves ujął to w najlepszy sposób: »My first interest is in Being, along the way I am a painter«.

Kiedy zaczynałam swoją fotograficzną ścieżkę, nie miałam żadnych umiejętności poza wyobraźnią. Powinniśmy sobie powtarzać każdego dnia, że wszyscy zaczynamy od zera i dopiero na tym zaczynamy budować; że to nie narzędzie kreuje sztukę, tylko indywidualne wnętrze artysty. Każdy krok naprzód sprawiał, że umiałam lepiej przedstawić wizję, którą miałam w głowie. I cały czas długa droga przede mną, ale wiem, że już ruszyłam z miejsca, że jej wstępny zarys został naszkicowany.

Proces edycji jest dla mnie niesamowicie ważny. Rzadko kiedy jestem zadowolona z „surowych” zdjęć. Nie chodzi o to, że nie potrafię zrobić dobrego zdjęcia albo że otaczający świat nie jest dla mnie wystarczająco satysfakcjonujący. Chodzi o to, że chcę wykreować na zdjęciu świat, w którego stworzeniu pomaga mi obróbka graficzna. Chcę stworzyć świat, który wykracza poza to, co widzę przez wizjer. Obrazy, które przedstawiam, nie istnieją w rzeczywistości – są czymś, co istnieje w moim wnętrzu, w mojej wyobraźni”.