Nuno Moreira

Praca fotografa opiera się w moim przypadku przede wszystkim na zgłębianiu stanu i kondycji człowieka. To, co czyni moje zdjęcia rozpoznawalnymi, to ukazana w nich głębia i enigmatyczność rzeczywistości. Spory zakres moich działań jako artysty i fotografa stanowi poznawanie możliwości percepcji wizualnej oraz sposobów fotografowania konkretnych myśli i stanów umysłu. Krajobrazy, które tworzy nasza psychika, są efektem zarówno wewnętrznych odczuć, jak i perspektywy kogoś przyglądającego się z zewnątrz własnemu „ja”.

Fotografowany przeze mnie przedmiot nie jest najważniejszym elementem tego, co chcę wyrazić. W większości przypadków służy on jedynie jako uniwersalne medium i narrator danej serii zdjęć. Modele, ciała, czy gesty nie są więc tak istotne jak atmosfera, którą mają za zadanie oddać.

Ponieważ to, co staram się przedstawić w swoich pracach, zawsze pochodzi z wnętrza, najchętniej zajmuję się tym, co nieznane, zjawiskami, które nie zawsze są widzialne dla oka.

Kiedy przyglądam się swoim wcześniejszym pracom, upewniam się, że sedno fotografii tkwi w tym, co poza kadrem, co nieuchwytne, czego na pozór nie ma.

Wierzę, że wyobraźnię i ciekawość można ukazać na fotografiach w poetycki sposób przy użyciu języka czerpiącego po trochu z kina i literatury. Wierzę też w niesamowitą głębię i możliwości naszych umysłów, które potrafią wykorzystać obrazy jako zaczątek dalszej podróży po krainie wyobraźni, która zaprowadzi nas znacznie dalej, niż wskazywałaby na to fizyczna skończoność fotografowanego przedmiotu. To jest właśnie dla mnie najważniejszym zadaniem fotografii: zabrać widza jak najdalej od tego, co realne.

Perspektywa i spojrzenie artysty są wyjątkowo świeże i wciągające. Wyrafinowana estetyka jego fotografii bardzo często zderza się z momentami subtelnie spontanicznymi. Wspólnym elementem zdjęć tego artysty są delikatnie rozmyte kolory. U źródła jego prac leży wewnętrzna energia, której przejawy daje się odczuć w każdym detalu kompozycji. Obrazy moreiraa pod wieloma względami stoją w kontrze do głównego, naturalistycznego nurtu miejskiej fotografii. Jego pracę cechuje również swoista gra przeciwieństw, a także pełna kalkulacji cierpliwość, tak charakterystyczna dla malarzy akademickich, która pomimo to nie przekreśla jego zupełnie nowego i współczesnego podejścia do fotografii.

ZONA (2015)

Projekt ZONA zagłębia się w świat iluzji poprzez wizualizowanie powracających snów i poznawanie wyobrażeniowych krajobrazów.

ZONA została zrealizowana w Tokio. Jej fabułę zainspirował żywy spektakl, oparty na serii snów, które następnie przedstawiono w rozmaitych formach sztuki, w tym sesji tanecznej.

Poprzedni mój projekt, State of Mind (2013), dotyczył ludzi z rozmaitych warstw i środowisk społecznych, którzy byli zatopieni w swoich myślach. W ZONIE następuje przeniesienie uwagi z punktu widzenia fotografa na to, co jest sednem jego pracy: myśli, sny, archetypy i to, co nienazwane. Jest to intymna i psychologiczna podróż ukazana nie od zewnątrz, lecz prosto z wnętrza człowieka.

ZONA to próba zajrzenia w ciemniejsze zakamarki ludzkiego umysłu i nadania im konkretnych kształtów za pomocą fotografii.