Marcelina Matczyńska

Fotografuję od 2006 roku. Najpierw to były psy, a od 2011 dzieci… i dzieci na zdjęciach to najbliższy mi temat. Ludzie rysują, śpiewają, są sportowcami. Nigdy nie posądzałam siebie o jakieś szczególne umiejętności. Gdy wspominam swoje początki związane z fotografią, przypominam sobie sytuację, w której coś mnie podkusiło, aby pokazać swoje zdjęcia na jakimś forum fotograficznym. W odpowiedzi usłyszałam: „Tak się dzieci nie fotografuje”, „Za ciemno”, „Za mrocznie”, „Powinny być wesołe, intensywne kolory”, „Za smutno !”. Generalnie – zjechano mnie od góry do dołu. Był to dla mnie wielki szok.

Zapisałam się wtedy na sporą liczbę różnych warsztatów fotograficznych. Tam próbowano wszystko poukładać mi w głowie na nowo. Każdy z autorytetów, który sprzątał w mojej głowie, zaprowadzał w niej swoje porządki. Robiłam wszystko zgodnie z ich wskazówkami i… nie czułam się sobą.
Wtedy spotkałam na swojej drodze wspaniałą artystkę, Agnieszkę Lorek, która potrząsnęła mną i otworzyła mi oczy.

Czym jest fotografia? Czy jest to matematyka pełna reguł? Czy da się ją zdefiniować? Kto ma prawo mówić nam, kto wie lepiej niż my, jak ona ma wyglądać? Owszem… każdy cieszy się z zachwytu odbiorców, ale czy to jest najważniejsze ?

Gdy powróciłam do zdjęć w klimacie, który kocham, szybko zaczęłam słyszeć opinie, że moje fotografie są charakterystyczne, że ludzie rozpoznają je zawsze, nawet jeśli nie są podpisane. Zaczęłam dostrzegać, że jest we mnie pewien rodzaj nostalgii i wrażliwości, który kocham na zdjęciach.

Wciąż uczę się, jak tę wrażliwość wydobyć, i jeszcze długa droga przede mną. Jak obrazy, które mam w głowie, miejsca, które zwiedzam, filmy, które oglądam – a od zawsze jestem wielką fanką klimatu XIX wieku – przelać na własne prace. Nie jest to proste, dzieci to nie wytresowane modele, doba dla matki dwójki małych dzieci ma za mało godzin – a żyjąc z fotografii komercyjnej na co dzień, trzeba wciąż walczyć, bo co innego podoba się mnie, a co innego chciałby otrzymać odbiorca.

Dlatego dla mnie na tym etapie fotografia to walka. Walka ze swoimi zahamowaniami, wiarą we własne siły, wstydem, nieśmiałością modela. Z porywistym wiatrem, słońcem nie z tej strony i z przemijającą przyrodą krzyżującą nasze plany.

Na szczęście kocham walczyć.