Laura Makabresku

Notatki o pięknie (Rzeszów, 25 marca 2021 roku)
Są zatem takie obrazy, a większa część z nich rodziła się w ostatnich trzech latach, których źródło znajduje się w bezpośrednim, nicującym do głębi przeżyciu, przychodzącym najczęściej niespodziewanie, w ciszy. Nie są zatem owocem pracy intelektu i wyobraźni, choć one także uczestniczą w procesie ich powstawania, szczególnie w drugiej fazie, gdy potrzeba z dystansem przyjrzeć się temu doświadczeniu, z wielką jednak ostrożnością i pokorą, by nie naruszyć jego intymnej struktury, ani też nie zawłaszczyć go dla siebie czy pod siebie, kierując się natarczywą i często próżną potrzebą zrozumienia i nadania konkretnych znaczeń, ale pozwolić mu raczej w sposób naturalny i na ile to możliwe bezpośredni wybrzmieć, udzielając jedynie pryzmatu złożonej w nas wrażliwości i talentu, dzięki którym możemy zadbać o porządek i harmonię powstającego dzieła.

W tym sensie bardzo często sama czuję się jakby pierwszym odbiorcą obrazu, a nie jego rzeczywistym twórcą, choć oczywiście nie bez znaczenia jest fakt, że w procesie materializacji przeszedł on przez właściwie niepowtarzalną wrażliwość i historię konkretnego człowieka, na przykład moją. To doświadczenie w moim odczuciu i rozumieniu nie jest też absolutnie nigdy czymś noszącym znamiona medium czy biernego narzędzia. To każdorazowo jest spotkanie osób (Boga i człowieka), którego jednym z owoców może okazać się wręcz namacalne piękno w postaci obrazu. Najważniejsze jednak jest samo spotkanie, a podstawowym owocem, jaki może i powinno ono przynieść — jeszcze większa miłość wobec Stwórcy i drugiego człowieka. Myślę, że dbałość twórcy o piękno i harmonię powstającego dzieła jest wyrazem tej miłości.