Jędrzej Nowicki

Nazywam się Jędrzej Nowicki, urodziłem się w 1995 roku w Poznaniu. Pierwszy aparat dostałem od rodziców, kiedy miałem 13 lat. Cztery lata później poszedłem na staż do poznańskiego oddziału „Gazety Wyborczej” i tam, szczęśliwie, zostałem do dziś. W swojej pracy skupiam się na problemach wykluczenia społecznego, prawach człowieka, solidarności społecznej i niesprawiedliwości. Ale pracuję też nad bieżącymi tematami, o których piszą dziennikarze „Wyborczej”. Czasem to mecze piłkarskie, czasem portrety, a czasami dziury w drodze. Staram się podchodzić do nich z takim samym zapałem jak do tych historii, które są dla mnie najważniejsze. Oczywiście czasem się nie udaje. Zawsze natomiast staram się do swojej pracy podchodzić z pokorą. Nauczył mnie jej (i ciągle uczy) mój mistrz, Piotr Skórnicki, wybitny polski fotoreportażysta i fotograf przyrody. On też powiedział mi kiedyś zdanie, które definiuje moje podejście do fotografii do dziś: „Żeby fotografować ludzi, trzeba ich pokochać”. A największą wartością jest samo przebywanie obok człowieka o innej konstrukcji psychicznej niż nasza własna. „Uczestnictwo w ich radościach i lękach, poznawanie różnych barw człowieczeństwa” – te słowa staram się zawsze mieć z tyłu głowy. A w szczególności kiedy fotografuję ludzi, których życie potraktowało gorzej niż mnie.