Jan Kućmierz

Zdjęcia zacząłem robić bardzo późno, ponieważ najpierw była jaskiniowa pasja, która pochłaniała cały mój wolny czas. Już od pierwszych wejść do jaskiń zafascynowało mnie niesamowite bogactwo form, jakie stworzyła natura, a jakich nie wymyśliłby nawet najbardziej wyrafinowany architekt. Jednocześnie nurtowało mnie pytanie, jak mógłbym przekazać innym przeżywane emocje. Oczywistym sposobem na to była fotografia. Po latach działalności eksploracyjnej w wielkich systemach jaskiniowych postanowiłem spróbować sił w fotografii podziemnej, mimo braku jakiegokolwiek doświadczenia w fotografii w ogóle. Bardzo szybko okazało się, że jest to zajęcie niezwykle pasjonujące.

Na moich zdjęciach zobaczycie mało nacieków (choć i te się znajdą) – form, które w pierwszej kolejności przyciągają uwagę fotografów jaskiniowych. Staram się raczej pokazać monumentalne piękno i surowość trudno dostępnych, pionowych jaskiń oraz trud grotołaza.

Fotografia jaskiniowa stwarza niezliczone problemy: od zabezpieczenia sprzętu fotograficznego, przez jego transport (w jaskini każdy dodatkowy kilogram ma ogromne znaczenie), po wygenerowanie światła, gdyż w środku panuje ciemność absolutna. Ta ostatnia niedogodność daje zarazem nieograniczone możliwości, ponieważ to my tworzymy światło i decydujemy, które części jaskini wydobędziemy z mroku.

Z działalnością jaskiniową wiąże się ogromny nakład sił, czasu i środków, dlatego w stwierdzeniu, że powstawanie tych zdjęć to przysłowiowe krew, pot i łzy, nie ma ani odrobiny przesady.