Jacqueline Roberts

Jacqueline Roberts urodziła się w 1969 roku w Paryżu, w rodzinie hiszpańskiego pochodzenia. Zanim zajęła się fotografią, ukończyła studia z zakresu polityki społecznej i pracowała dla międzynarodowych organizacji.

Artystka używa aparatów wielkoformatowych i opiera swoją pracę na wczesnych technikach fotograficznych. Jej zdjęcia były wielokrotnie nagradzane i wystawiane w Europie i poza jej granicami. Royal Photographic Society zamówiło ostatnio jedną z prac z cyklu „Nebula” w celu włączenia jej do stałej ekspozycji w londyńskim Victoria and Albert Museum. Jacqueline opublikowała do tej pory własnym nakładem trzy swoje książki. Czwarta, Nebula, została opublikowana przez wydawnictwo Damiani we wrześniu 2016 roku.

„Nebula” to cykl portretów robionych na szklanych i metalowych płytach. Przy ich tworzeniu korzystam z techniki mokrego kolodionu, podstawowej techniki fotograficznej drugiej połowy XIX wieku. Została ona przedstawiona w 1851 roku przez Anglika Fredericka Scotta Archera. Opiera się na pokryciu płyty kolodionem zawierającym jodek srebra i natychmiastowym naświetleniu, wywołaniu i ewentualnym poprawieniu powstałego obrazu. Najważniejsze jest przeprowadzenie całego procesu, kiedy płyta jest jeszcze mokra, gdyż tylko wtedy kolodion poddaje się reakcji z chemicznymi wywoływaczami. Rezultatem tego zabiegu jest obraz w formie negatywu wydrukowany na szklanej płycie, który wzbogacony o ciemne tło nazywany jest ambrotypem. Wyraz pochodzi od greckiego ambrotos, czyli „nieśmiertelny”. Obraz wydrukowany na płycie metalowej nie wymaga przyciemniania tła lakierem i jest od razu widoczny w formie pozytywu.

Technika mokrego kolodionu pozwala na tworzenie wyjątkowych, ponadczasowych i eterycznych obrazów. Każdy z nich jest wyjątkowy.

Dla mnie proces ten jest jednak czymś więcej niż samym procesem technicznym. To rodzaj podróży wewnętrznej. Stan umysłu. Jeśli spojrzymy w przeszłość, fotografie zyskiwały rangę najcenniejszych i najbardziej chronionych skarbów. W dobie fotografii cyfrowej jesteśmy zalewani zdjęciami, tracąc emocjonalny związek z ich wartością. Większość zdjęć staje się bezużyteczna i bezwartościowa. Chciałabym, żeby fotografie znów stały się dla nas ważne. Szukam zdjęć, które są unikatowe, przedstawiają wartość. Zdjęć, o których się pamięta i które się szanuje. Nawiązanie kontaktu z osobą fotografowaną i próba zamknięcia w portrecie prawdziwych emocji to kluczowy aspekt mojej pracy. Inne elementy, takie jak estetyka, kompozycja, metafory, obrazowość czy intymność, są równie ważne dla uzyskania efektu „wewnętrznej wielkości”, cytując Julię Margaret Cameron. Wszystkie te zagadnienia towarzyszą mi w pracy każdego dnia.