Grzegorz Szczerbaciuk

Fotografię odkryłem w 1996 roku i to była miłość od pierwszego wejrzenia. Była jak idealny plaster na mój brak warsztatu plastycznego i stłamszone tym ambicje twórczości nieokiełznanej. Sztuka wizualna była moją pasją już od dobrych kilku lat, duszę miałem smolistą, więc ciemnia naturalnie pochłonęła mnie bez reszty. Było magicznie. Wkrótce zacząłem pracować na labie w miejscowym Kodaku, niedługo później zacząłem się edukować, co w różnych szkołach trwało kilka lat. W międzyczasie walczyłem z życiem, szukając utopijnego balansu między ciągłym balem a sukcesem. Przez niemal sześć lat miałem własne studio (foto)graficzne, dobrze mi się wiodło, otworzyłem się kreatywnie, tworzyłem rzeczy, które mało kto wtedy próbował robić, dobrze zarabiałem. Niestety ludzie wciąż dostarczali mi rozczarowań, ja też nie byłem im dłużny, zrozumiałem poza tym, że Sztuka nie zbawi świata, fotografia go nie ulepszy i tak naprawdę kompletnie nieważne, co mam do powiedzenia – ważne, czy umiem to sprzedać. A sprzedawać nie umiem, nie siebie. Przestałem nadążać za językiem obrazowania, zwłaszcza że stał się on bardzo hałaśliwy, miałki i pusty pod przykrywką lukrowanej, cyfrowej wirtuozerii. Nie znalazłem również upragnionego balansu w życiu, a ciągły bieg po krawędzi mnie zmęczył; poślizgnąłem się, i to bardzo. Trzeba było zająć się sobą, twórczość ograniczyłem do wytwórczości pod cudzym szyldem, w sztuce wycofałem się na pozycję obserwatora. Po takich pięciu latach porzuciłem zawód i zająłem się pracą fizyczną. Nie rzuciłem fotografii, po prostu zmęczeni, rozstaliśmy się. Wiem, gdzie popełniłem błędy, i rozumiem, jak mógłbym to zmienić, dlatego wciąż mam nadzieję, że jeszcze będziemy razem.
Wszystkie prezentowane fotografie pochodzą z lat 2004–2006, stanowią część większego zbioru.