Fadwa Rouhana

Jestem Palestynką, urodziłam się w Hajfie. Z wykształcenia jestem inżynierem przemysłowym.
Moja długa amatorska podróż fotograficzna wiodła mnie przez najróżniejsze eksperymenty z aparatem. Wychowałam się w miejscu, w którym ogrodzenia i niesprawiedliwe traktowanie były codziennością, a aparat stał się artykułem pierwszej potrzeby, narzędziem komunikacji z rzeczywistością, która zawsze miała mnie za kogoś obcego, wykluczonego – jako kobietę i jako człowieka.

Dzięki fotografii mogę kontemplować życie i jego sens, patrzeć, jak żyją inni, rozumieć ich nadzieje, troski, relacje z własnym miejscem na ziemi i otoczeniem, z przeszłością i teraźniejszością. Fotografia pozwala mi zrozumieć ludzkie doświadczenie i spróbować znaleźć w nim moje własne miejsce.

Staram się uchwycić to, co dostrzegają moje oczy i dusza. Obiektyw staje się wehikułem pozwalającym podróżować w głąb tego, co w człowieku widoczne i niewidoczne. Zdjęcia są odbiciem moich własnych niewidzialnych światów.

W swojej pracy skupiam się na trzech głównych tematach:

Ulica – najbardziej interesują mnie ulice rodzinnego miasta i życie, które się na nich toczy. Próbuję się skoncentrować na tym, co wyrażają twarze moich sąsiadów, uwiecznić ich wspomnienia i uczucia albo sposób, w jaki konkretny moment w życiu i historii odcisnął się na ich obliczach.

Nastrój – ten temat wiąże się z pielgrzymami zdążającymi do Ziemi Świętej. Chodzi mi o zbiorową nieświadomość ludzi, wspólną ludzką pamięć, ciągłe poszukiwania zbawienia oraz naszą przelotną obecność na szlaku czasu.

Krajobraz – fotografując nagie zbocza góry Jerycho, zgłębiam sens nieobecności w palestyńskiej świadomości. Zastanawiam się, w jaki sposób palestyńska diaspora jest obecna na terenach swojej ojczyzny.