Daniel Tchetchik

Byłem bardzo młody, kiedy zainteresowałem się fotografią, więc to raczej ona wybrała mnie, a nie na odwrót. Zanim dostałem pierwszy aparat, najważniejsze chwile fotografowałem w swojej pamięci, nie ustając w próbach zatrzymania czasu. Stało się to sposobem na poznawanie świata i życia. Zawsze towarzyszyła temu muzyka i chęć przecierania nowych szlaków zamiast podążania utartymi ścieżkami.

Studiowanie światła, twarzy, ekspresji, odbić, chwil, pogody, analizowanie snów, upijanie się i zapisywanie każdego okruszka pomysłu, który może być zaczątkiem nowego projektu – to moja praca. Nie mam swojej recepty na sukces, ale na pewno wymaga on ciężkiej pracy i wytrwałości.

Sunburn
Minęło już wiele lat, od kiedy spaceruję po rozgrzanych piaskach i asfaltowych drogach Ziemi. Nigdy nie potrafiłem stwierdzić, gdzie dokładnie znajduje się jej początek, a gdzie koniec, ponieważ każdy wierzy w granice, które sam ustanawia.
Upał rządzi się swoimi prawami. Nikogo nie dyskryminuje, wszystkich atakuje złośliwym wiatrem, tworzy własne granice, których nie da się zobaczyć, ale można je bardzo silnie odczuć.
Kiedy byłem dzieckiem, latem bardzo często bawiłem się w wypalanie promieniami słonecznymi dziur i rozmaitych kształtów w gazetach. Odległość pomiędzy szkłem powiększającym i papierem determinowała wielkość wypalonej dziury. Im mniejszy otwór, tym wyższa temperatura, a po kilku sekundach upragniony dym.
Teraz, wiele lat później, za szkło powiększające służy mi aparat. W każdej sytuacji, z którą zderzałem się przy tworzeniu Sunburn, szukałem idealnej odległości od fotografowanego obiektu. Takiej, by udało się wypalić na zdjęciach bogactwo zamkniętych w nich opowieści.