Ash Shinya Kawaoto

Urodziłem się w roku 1980 w Jokohamie. Prowadzę firmę zajmującą się tworzeniem stron internetowych. Nigdy nie miałem żadnych szczególnych zainteresowań – chyba można powiedzieć, że moim hobby była praca. Fotografować zacząłem, żeby mieć jakąś odmianę od życia zawodowego. Z początku nie traktowałem tego jakoś poważniej, ale obecnie właśnie na fotografii skupia się moje życie.

Robię zdjęcia już cztery czy pięć lat. Zacząłem od portretów, a mniej więcej dwa i pół roku temu zająłem się fotografią uliczną. Lubię rejestrować przejawy ludzkiej ekspresji i to się nie zmieniło od samego początku.

Wizja fotograficzna
Ważnymi elementami moich zdjęć są temat i odległość. Im bliżej, tym wierniej można oddać wyraz twarzy i gesty moich obiektów, łatwiej też odczytać ich emocje.

Sądzę, że czasem łatwiejsze jest uchwycenie ekspresji, gdy model jest świadom obecności aparatu, niż gdy zupełnie nie wie, że jest fotografowany. Właśnie dlatego staram się przed zrobieniem zdjęcia podejść najbliżej, jak tylko się da.

Inspiracje
Nie bez znaczenia jest fakt, że mieszkam blisko aglomeracji Tokio. Oczywiście w fotografii ulicznej również, jak i w portrecie, liczy się dla mnie ekspresja, jednak równie ważny jest krajobraz miejski stanowiący tło.

Uważam – to tylko moje osobiste zdanie – że architektura miast w Japonii różni się od europejskiej. Weźmy choćby Londyn. Jest tam wiele budynków zbudowanych jeszcze w średniowieczu, a używanych do dziś dnia. Tymczasem w Tokio większość budownictwa ma krótką historię. Żyją w prostym cyklu: są wznoszone, a później burzone, gdy już przestaną być potrzebne. Dlatego tokijski krajobraz zmienia się ogromnie szybko.

W roku 2020 odbędzie się tu olimpiada. W całym mieście powstają nowe budynki, zmieniając jego wygląd niemal z dnia na dzień. Dlatego Tokio kojarzy mi się z olbrzymim, wciąż rosnącym stworem. Uchwycenie tej ewolucji poprzez wizerunki ludzi zamieszkujących to miejsce jest ważnym elementem mojej fotografii.

Ludzie zmieniają swoją ekspresję w zależności od otoczenia. Najoczywistszy przykład to różnica w zachowaniu w domu i w sytuacji publicznej. Trochę przypomina to różnicę zachowania zwierząt domowych i dzikich. Ulica jest miejscem publicznym – człowiek wchodzi tu w kontakt ze społeczeństwem. W tym momencie nie są już tacy beztroscy jak w domu. To dla mnie absolutnie fascynujące, jak zmienia się ludzka ekspresja pod wpływem takiego napięcia. Może chodzi o to, że wówczas widzę dziką stronę ich natury?