Agata Wieczorek
Na koniec zostawiliśmy zdjęcia Agaty Wieczorek, która jest chyba nie tyle fotografką, ile artystką wykorzystującą fotografię. W nadesłanym zestawie znalazły się zarówno fragmenty kilku większych cykli, jak i pojedyncze prace – przede wszystkim niezwykle efektowne makiety przygotowane przez autorkę, a następnie sfotografowane. Oniryczna, niecelująca w realizm inscenizacja to kluczowy zabieg artystyczny stosowany przez Agatę Wieczorek. Warto zajrzeć do stworzonego przez nią świata. Gratulujemy!
Młoda artystka z centralnej Polski. Zajmuje się fotografią inscenizacji: fotografią studyjną zaaranżowanych planów zdjęciowych w postaci makiet i instalacji – których jest autorką. Mimo częstego sięgania po aparat cyfrowy unika zabiegów postprodukcyjnych i ingerencji programów graficznych.
Zainspirowana scenografią teatralną, klasyką kinematografii oraz motywami literackimi – jak i najbliższym otoczeniem ciemnych łódzkich ulic i rozpadających się podwórek, podglądanych i podsłuchiwanych z balkonu – lub wnikliwie badanych bezpośrednio.
Swoje prace prezentuje w kraju i za granicą w ramach wystaw indywidualnych i grupowych.
Metryczka fotografa:
Mój rocznik: 1992
Profil na Szerokim Kadrze: agatawieczorek
Specjalizacje życiowe: fotografia, malarstwo, scenografia teatralna, tango argentyńskie
Fotografia jest: nauką o tym, że rzeczywistość jest taka, jakie rzucimy na nią światło.
Mój pierwszy aparat: Braun trend AF2 Auto Focus
Mój obecny aparat: Canon 700D i wszystko, co znajduje się na szkolnym zapleczu.
W fotografii omijam: klasyczne sposoby przygotowania planu zdjęciowego.
W fotografii szukam: swojego sposobu opowiedzenia widzowi pewnej historii lub stworzenia konkretnej atmosfery.
Ulubione słowo: a może ulubione imię? Konstrukcja.
Używane przekleństwo: Upadło.
Ulubione zajęcie: fotografia, malarstwo, taniec
Praca, której nigdy nie chciałbyś wykonywać: upokarzająca.
Proces tworzenia czy rezultat?: Proces twórczy jest w tym wypadku elementem całości
Poczucie humoru czy poowaga? Lekka uszczypliwość – w granicach dobrego smaku.
Zniechęca mnie: Przepraszam, nic nie przychodzi mi na myśl.
Nakręca mnie: każdy nowy pomysł
W świecie szukam: własnego miejsca, gdzie mogę spokojnie pracować
Co radziłbyś początkującym fotografom: Jako początkujący fotograf mogę jedynie sugerować: jak najwięcej pracy. I dużo uwagi – każdy z nas postrzega świat trochę inaczej; im szybciej zaczynamy dostrzegać, co wyróżnia nasz własny sposób patrzenia, tym szybciej nauczymy aparat zapisywać nasz punkt widzenia i naszą wizję rzeczywistości.
Babel (Łódź)
fot. cyfrowa, 65×43 cm, 2014 rokFotografia inscenizacji – makieta miasta odwzorowująca autentyczną zabudowę miasta Łodzi. Makiety domów fabrycznych skomponowane w pnącej się do góry konstrukcji symbolicznie nawiązują do historii industrialnego miasta – wznoszonego przez kilka różnych kultur jako twór realizujący marzenia bogatych fabrykantów.
Makieta istnieje też jako niezależny mobilny obiekt: jest możliwa do złożenia i zamknięcia w okrągłej walizce.
Christos
fot. cyfrowa, 50×50 cm, 2015 rokZainspirowana scenografią apokaliptyczną oraz ikoną, zbudowałam drewnianą makietę skomponowaną z planów – zastawek, która po oświetleniu, sugerując uproszczoną sylwetę postaci zakamuflowaną w chaotycznej architekturze, stała się planem zdjęciowym.
Household
fot. cyfrowa, 100×70 cm, 2013 rokPraca inspirowana literaturą Lewisa Carrolla.Fragment opowieści o przygotowaniach do uroczystych obchodów Bożego Ciała w Świętochłowicach-Lipinach na Śląsku.
Pajacowanie na rogu
fot. cyfrowa, 60×40 cm, 2014 rokZ cyklu: Pajacowanie Uliczne – fotografia inspirowana scenerią pobliskich ulic. Wykonane wcześniej zdjęcia łódzkiej architektury po przeskalowaniu i przedrukowaniu stały się scenografią planu zdjęciowego ukazującego sceny podwórkowej egzystencji.
Wieszanie Pajaca
fot. cyfrowa, 60×40 cm, 2014 rokZ cyklu: Pajacowanie Uliczne
Z cyklu: Pokojowe zabawy
pinhole, 15×15 cm, 2013 rokAranżacje militarnych zabawek pozwoliły stworzyć cykl zdjęć wykonanych za pomocą camera obscura, inspirowany koncepcją teatrzyku wojennego, który opisują Kurt Vonnegut i Joseph Heller.
Z serii: Poza sceną
fot. cyfrowa, 2015 rokZdjęcie wykonane podczas przerw w pracy nad scenografiami w teatrach w Bilbao oraz w Teatro Real w Madrycie. Scenerie pustych korytarzy służących jako przejścia dla ekipy teatralnej są niedostępne dla gości teatrów. Podczas pracy w nocy sztuczne oświetlenie nasyca przestrzenie korytarzy jadowitymi kolorami. Wraz z ich ciszą i pustką, światło zmienia wnętrza w scenografię nieraz bardziej intrygującą niż ta na scenie.
Zamknięte miasto
fot. cyfrowa, 40×90 cm, 2014 rokFotografia na bazie makiety skomponowanej z kopii archiwalnych zdjęć z getta Litzmannstadt, odtwarzających architekturę miasta. Plan zdjęciowy funkcjonuje też jako mobilna, składana makieta – zamykana w drewnianej skrzyni jak pop-up book, dosłownie zamyka miasto.
Strony internetowe:
Powiązane tematy
Marcin Urbanowicz
Miguel Proença
Ravshaniya
