Rafał Bojar

Nazywam się Rafał Bojar. Od kilku lat zajmuje się fotografią, która pojawiła się w moim życiu niczym niezapowiedziany gość przestawiając w nim cały zastany porządek. Moja historia jest w gruncie rzeczy całkiem prosta. Gdy miałem 4 lata moja mama zmuszona ciężką sytuacją w Polsce, postanowiła wyjechać za granicę. Cała opieka nade mną i moją siostrą spadła w zasadzie na mojego tatę oraz babcie. Pochodzę z małego miasteczka ale całe swoje dzieciństwo spędziłem na wsi na Podlasiu. To trochę zapomniane miejsce, ale pełne magii. Dziś mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że właśnie to konkretne miejsce ukształtowało to w jaki sposób postrzegam świat, jaki mam stosunek do kontaktów międzyludzkich oraz wartości, którymi staram kierować się w dorosłym życiu.

Jako mały chłopiec spędzałem każdą wolną chwilę w naturze. Podświadomie czułem, że mnie do siebie wzywa. Gdy patrze w przeszłość zaczynają mi migać przed oczami piękne obrazy. Widzę w nich małego chłopca, który zadawał pytania, kwestionował zasady ale przede wszystkim był bardzo ciekaw świata i z chęcią słuchał historii, które dziadek opowiadał mu jeszcze z czasów wojny. Każda chwila w tym odizolowanym od świata miejscu była dla mnie bezcenna.  Miałem wówczas wrażenie, że moja wyobraźnia pochłania wszystko niczym czarna dziura połykająca galaktyki. Czasem mam wrażenie jakbym nigdy nie wydostał się z mojego dzieciństwa. Nigdy o nim nie zapomniałem. Nigdy nie chciałem go odrzucić. W zasadzie odkąd pamiętam uczucie nostalgii było czymś nieoderwanym. Tęsknota za mamą, za rozmowami z moją babcią, za spotkaniami z bliskimi na Podlasiu, za pływaniem łódką po Bugu z moim tatą, wędrówkami po mokrym lesie z naszym psem o wschodzie słońca, snuciem planów na przyszłość, porannymi mgłami na łące, na której niczym w korowodzie przechadzały się wierzby płaczące. Ta dziecięca wrażliwość i ciekawość świata, oraz ludzi towarzyszą mi po dziś dzień. Moje zdjęcia bardzo mocno nawiązują do tego kim jestem, oraz skąd pochodzę.