Marta Zgierska

Urodzona w 1987 roku w Lublinie. Magister sztuki PWSFTviT w Łodzi, a także magister filologii polskiej i dziennikarstwa na UMCS w Lublinie. Artystka wizualna pracująca na granicy sztuki i nauki. Zainteresowana studiami nad traumą oraz procesem wycofania w fotografii. Często wybiera siebie jako temat, pogłębiając intymny aspekt osobistej fotografii. Jej prace były wystawiane w Galerie Esther Woerdehoff (Paryż, Francja), Maison de la Photographie (Lille, Francja), Musée de la Photographie André Villers (Mougins, Francja), na festiwalu Circulation(s) (Paryż, Francja), Festiwalu Fotograficznym w Atenach (Grecja) oraz na Malmö Fotobiennal (Szwecja). W 2015 roku wybrana przez magazyn „LensCulture” jako jeden z 50 najlepiej zapowiadających się fotografów na świecie. W 2016 roku zdobyła jedną z najbardziej prestiżowych nagród fotograficznych – Prix HSBC pour la Photographie, została ponadto nagrodzona w takich konkursach jak: Daylight Photo Awards, Reminders Photography Stronghold Grant, FotoLeggendo Giovanni Tabo Prize czy Kolga Tbilisi Photo Award. W tym samym roku została nominowana do ING Unseen Talent Award. Jej projekt „Post” został w 2016 roku opublikowany w formie książki fotograficznej przez wydawnictwo Actes Sud z Arles.

Fotografka o projekcie „Post”:

W 2013 roku przeżyłam poważny wypadek samochodowy. Otarłam się o śmierć, z trudem oswajana rzeczywistość wymknęła mi się z rąk. Nieszczęście pociągnęło za sobą kolejne – operacje, miesiące fizycznych ograniczeń, rozstanie, nawrót i zaostrzenie nerwicy lękowej.

Niedługo przed wypadkiem natknęłam się w rodzinnym domu na opisową ocenę, którą dostałam jako siedmioletnia, wzorowa uczennica. W dorosłym życiu jestem nią dalej, jednak wbrew opinii otoczenia niezmiennie kłębią się we mnie ograniczenia i lęki. Zaczęłam robić pierwsze fotografie – były one próbą zaklęcia strachu w estetycznym obrazie. Pracę przerwał wypadek. Moją pamięć zaczęły wypełniać fragmentaryczne wspomnienia, oderwane, ostre detale. Własna fizyczność i ból stały się źródłem obrazów, coraz bardziej namacalnych i cielesnych.

„Post” to cykl o traumie, zamrożony w martwej szarości, ciszy i napięciu. Każdy może odnaleźć tu własne nakłucia – nękające sny, przeżycia, obsesje. To indywidualna droga do odkrycia bliźniaczej pamięci traumatycznej w drugiej osobie. Próba intymnego kontaktu, który zamyka przeszłe nie-doświadczenie w teraźniejszości.