1954, Marilyn Monroe podczas występów dla amerykańskich żołnierzy w Korei. Aktorka jest w trakcie swojej podróży poślubnej po Japonii, ale z patriotycznych pobudek decyduje się na chwilę ją przerwać, aby spotkać się z "naszymi chłopcami".
Jej nowo poślubiony drugi mąż Joe DiMaggio jest temu absolutnie przeciwny. Słynny baseballista niedawno zakończył karierę, uważa się za większą gwiazdę od Monroe i jest chorobliwie zazdrosny o jej popularność - oczekuje, że jego żona porzuci dla niego aktorstwo i zajmie się domem. W ciągu zaledwie czterech dni Marilyn Monroe występuje w sumie dla przeszło stu tysięcy absolutnie rozanielonych żołnierzy, a napięcie między nią a jej małżonkiem dramatycznie wzrasta. Kilka miesięcy później DiMaggio będzie świadkiem nagrywania kultowej sceny do filmu Słomiany wdowiec, w której strumień powietrza z kratki wentylacyjnej metra podwiewa sukienkę Monroe. Aktorka, obawiająca się dzikiej zazdrości męża, specjalnie założy do zdjęć dwie pary majtek, ale i tak zostanie później poturbowana w hotelowym pokoju.
Natychmiast po tym zdarzeniu, po zaledwie ośmiu miesiącach małżeństwa, Marilyn Monroe złoży pozew o rozwód.

Marzec 1936, Kalifornia, Dorothea Lange fotografuje Florence Owens Thompson i jej córki, Katherine i Ruby. Pracująca dla rządu (na zlecenie Resettlement Administration) fotografka dokumentuje życie zubożałych rolników amerykańskich prowincji. Do obozu Nipomo trafiła, zboczywszy przypadkowo z trasy. Tam, spośród wielu twarzy, jej uwagę przykuwa Florence: "Zobaczyłam głodną i zdesperowaną matkę i podeszłam do niej jak przyciągana magnesem. Podążałam za instynktem, a nie rozumem".

Lange nie pyta zrezygnowanej kobiety o zgodę, szybko robi jej z zaskoczenia kilka zdjęć. W dziesięć minut pstryka ich sześć. Dopiero potem zaczynają rozmawiać - Thompson czeka, aż jej partner naprawi samochód, w którym mieszkają, podróżując wzdłuż autostrady 101 w poszukiwaniu pracy przy zbiorach sałaty. To na trzydziestodwuletniej matce siedmiorga dzieci leży ciężar utrzymania rodziny, ponieważ jej obecny partner jest bardzo niezaradny życiowo. Kobieta ma już za sobą pracę w szpitalach, barach, kuchniach i na polach, gdzie potrafiła zebrać dziennie nawet dwieście kilogramów bawełny.

Choć Lange zobowiązuje się nigdy nie opublikować fotografii, nie dotrzyma swojej obietnicy - materiał trafi zarówno do Resettlement Administration, jak i do "San Francisco News". Przejmujące zdjęcie utrudzonej matki przypominające Madonnę szybko obiegnie świat, stając się symbolem wielkiego kryzysu i niezwykłej siły kobiety walczącej o przetrwanie całej rodziny. Do obozu Nipomo niedługo później trafi dziewięć ton żywności, ale jak łatwo się domyślić - rodziny Thompsonów już tam nie będzie.
O zawrotnej karierze swojego portretu Matka Tułaczka (Migrant Mother) dowie się dużo później - jej zdjęcie przypadkowo zobaczą w gazecie synowie. Nigdy nie zaakceptuje swojej słynnej sesji fotograficznej. W wywiadzie wiele lat później stwierdzi: "Żałuję, że te zdjęcia powstały. Nie mam z nich ani centa".